บ่อยครั้งที่พ่อแม่ที่พาเด็กๆ มาตรวจ จะยกประเด็นของความกล้าแสดงออก มาปรึกษา 

ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่ากว่าคนเราจะมีความกล้าแสดงออก หรือมั่นใจในตนเองนั้น ไม่ใช่ว่าจะสร้างกันแค่วันสองวันนะคะ ต้องอาศัยการสร้างตั้งแต่วัยเด็ก กล่าวคือคนเลี้ยงดู ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ พี่เลี้ยง ญาติใกล้ชิดที่เลี้ยงดูเค้ามา เลี้ยงเค้าแบบเชิงบวก ให้เค้าเติบโตตามพัฒนาการ ยกตัวอย่างเช่น วัยแรกเกิดที่เด็กยังไม่สามารถช่วยตัวเองได้ คนเลี้ยงดูใกล้ชิดก็สามารถตอบสนองความต้องการของเด็กได้ ให้ความรัก ความอบอุ่น ความปลอดภัย สิ่งเหล่านี้จะช่วยหล่อหลอมแก่พวกเค้าว่าไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เค้ายังมีคนเคียงข้างคอยดูแลอยู่

พอวัยเตาะแตะ เค้าเริ่มเดินได้ พูดได้ พอจะหยิบจับชิ้นใหญ่ๆ ได้ พ่อแม่ก็ไม่ได้ขัดขวางการเจริญเติบโต มีพ่อแม่บางคนจะกลัวว่าลูกเดินไปโน่นนี่จะล้ม จะเป็นอันตราย จึงแสดงความกังวลออกมา เวลาเด็กจะหยิบจับอะไรก็ห้ามไปเสียหมด สิ่งเหล่านี้จะทำให้เด็กเกิดความกังวล ไม่กล้าที่จะทำอะไร 

พอโตขึ้นมาอีกหน่อย กล้ามเนื้อต่างๆ แข็งแรงมากขึ้น หยิบจับอะไรได้หมด ช่วยเหลือตัวเองได้ แต่ด้วยความกังวลของพ่อแม่(บางคน)ก็จะไม่ยอมให้เด็กทำได้เอง เด็กก็อาจจะเรียนรู้ว่าชั้นไม่เห็นจำเป็นต้องทำอะไรเพราะทุกคนทำให้หมดแล้ว พอพ่อแม่จะให้ทำเองเด็กก็ไม่ทำ ทีนี้ล่ะค่ะที่จะเป็นปัญหาที่พ่อแม่จะมาบอกว่าจริงๆ เค้าทำได้หมดนะคะ แต่เค้าไม่ยอมทำ ส่งผลให้เวลาออกไปอยู่ในสังคมเด็กก็จะไม่กล้าทำอะไร เนื่องจากไม่เคยถูกฝึกให้ทำ แต่ในทางกลับกัน หากเราเริ่มให้เด็กได้ช่วยเหลือตัวเองตามศักยภาพของตนเอง ถ้าหากเกินความสามารถของเค้าเราก็คอยช่วยเหลือ สิ่งเหล่านี้จะช่วยทำให้เด็กเกิดความมั่นใจในตนเองว่าจริงๆ ชั้นก็ทำได้ เกิดความภาคภูมิใจในตนเอง และหากสิ่งที่เค้าทำได้รับคำชม ได้รับความสนใจ ก็จะยิ่งเกิดความรู้สึกพอใจ และอยากทำสิ่งนั้นซ้ำๆอีก ก่อเกิดเป็นความมั่นใจ และกล้าที่จะทำตามศักยภาพของตนเอง เห็นคุณค่าของตนเองในที่สุด

ขอเป็นกำลังใจให้คุณพ่อคุณแม่ทุกท่านในการร่วมกันสร้างความภาคภูมิใจให้กับลูกๆ ของท่านนะคะ

อย่าลืมค่ะ . ให้เค้าเติบโตตามพัฒนาการของเค้า ให้เค้าได้ทำอะไรเอง ฝึกให้มีกิจกรรมที่พวกเค้าต้องรับผิดชอบเอง และอย่าลืม คำชม นะคะ สำคัญต่อพวกเค้ามากค่ะ